आपण कसे असायचे असते

आपण कसे असायचे असते
आपण कसे हसायचे असते

पानवरल्या थेंबासारखे हळूच
पुसून जायचे असते
क्षितीजावरले गाणे कधी
डोळ्यात टिपून घ्यायचे असते
हातावरल्या रेषांनाही
मनात मोजून घ्यायचे असते
नशीब नशीब म्हणता म्हणता
ह्ळूच कपाळ पहायचे असते

आपण कधी कसे असतो
हे मुळीच माहीत नसते
आपण कधीच तसे नव्हतो
असेच पुन्हा सांगायचे असते
चांदण्यासुद्धा कशा हसतात?

ढगसुद्धा कसा रडतो
पानात सळसळ कशी येते
ओठात शब्द कसा अडतो
असे प्रश्न पडले की
आपलेच आपण ह्सायचे असते
आणि कधी उत्तर दिसलेच
तर डॊळ्यांवरती रूसायचे असते

कधी कधी उदास होवून
एक गाणे गायचे असते
पापण्यांमधे पाणी आणून
उगाच उगाच रडायचे असते
डॊळ्यांनाही टिपताना
हृदय पुसून घ्यायचे असते
आयुष्यातील एक पान
ह्ळूच गळून जायचे असते

कधी कधी जमलेच तर
एक गीत लिहायचे असते
कागदांवर शाईसारखे
रक्त ओतीत जायअचे असते
आपण असे ठरवाय्चे की
खूप खूप जगायचे असते
वरून हाक आली की
हळूच ओ द्यायची असते
हिशेबाची वही घेऊन
घेणे वसूल करायचे असते
जगणं सारं संपल की
हळूच मिटून घ्यायचे असते

आपण कसे असायचे असते
आपण कसे हसायचे असते

प्रेतावरल्या फुलासारखे
आपण आत हसायचे असते
चितेवरल्या राखेसारखे
चिमूट होवून जायचे असते
शेवटच्या पाण्यासाठी
घटकाभर बसायचे असते
जाता जाता चितेवरती
थोडेफार रूसायचे असते

(पालव)