कवितेचे दिसणे म्हणजे आपण नसणे
गर्भात उमलते मूल मनाशी हसणे
पान्हावुन येते कूस जगन्मातेची
रे कविता म्हणजे कुशीत जाऊन बसणे
ही कविता करते अशी जिवची लाही
कुरतडतो कागद लिहितो काहीबाही
जलधारांमध्ये सचैल भिजता भिजता
का वणवा आतला अजून पेटत राही
कवितेचा होतो जाळ पेटते पाणी
ही कविता होते थंड गोठती गाणी
कवितेचा जेव्हा ओठ जरा थरथरतो
ओळींवर हिरव्या बागडते फुलराणी
कवितेचा होतो स्पर्श लहरते काया
एकटेपणा लागतो असा बोलाया
रे फिरतो वणवण होत जगाशी परके
उबदार असे शब्दांची सोबत माया
काळीज कसे कवितेचे ओले असते
कोरडी कातडी बघून केव्हा रुसते
एकांतसमुद्री बुडते ज्याची भाषा
स्वप्नात तयाशी कविता बोलत बसते
(आभाळाचा अनुस्वार)
