मी एक झाड रानचाफ्याचे

मी एक झाड रानचाफ्याचे
लालसर झाडावर पांढर्‍या पाकळ्यांचे
आणि एक सरळसोट सोललेला देह जखमांनी!

तू जगाला सांग कहाणी
पानांनवाचुन फुलच फुलं आलेल्या सुकलेल्या झाडाची
कुणी विचारलाच प्रश्न तर सांग
ते झाड अत्याचाराने ओरबाडलेल्या एका स्त्रीने
तिच्या नकोश्या नवर्‍यासाठी लावले आहे!

एकच क्षण

अनंतकाळची माता माथ्यावर ठोकून
माझा क्षण तू अलगद उचलला
सोयीने पत्नी म्हणून खुराड्यात दडपला
आता मातेच्या मंदिरात नैवेद्य दुरुन पहा
आरतीचे चटके सहन करताना
आणि
आजन्म पत्नीचा कारावास भोगत असताना
मी जपून ठेवलाय प्रेयसी असल्याचा एकच क्षण अनंतकाळ!

तू चिता होशील?

माझ्या अखंड मायेच्या स्त्रावाने मी सांभाळते, जोजवते
पुरुष नावाच्या अमर्याद अस्तित्वाला
आणि तू म्हणतोस
मी संपलोय, थांबलोय तुझ्यापाशी!
तू कधीच ओलांडले आहेस मर्यादा नावाचे प्रवेशद्वार
तुला गुन्हा ठोकायचा आहे माझ्या कपाळावर
लक्षात ठेव मी भांगात कुंकू भरले नाही तुझ्यासाठी
मळवट भरलाय सती जाण्यासाठी
तू चिता होशील?

फरफट

क्षणात किती विसंगत होत जातो आपण
प्रारब्धाच्या गोष्टी भविष्याला बांधतो
आणि स्वप्नांना भुतकाळाशी सांधतो
आणि पुन्हा जगाला विचारीत राह्तो
’माझी फरफट कोणी केली?’

रंग

भाग्य असते काळे कुळकुळीत की पांढरेशुभ्र?
आपणच रंग दिले नशिबाला
आणि कण्हत राहिलो श्वासातुन
पण मला कळते
माझ्या लेखणीतुन उगवतो ना शुभ्र काळोख
आणि काळा तुकतुकीत उजेड!

कळशी

एका जगावर दुसरे जग ठेवता येत नाही
कळशीवर कळशी ठेवावी तशी!
त्यासाठी कळशीखालचे मस्तक
दारिद्र्याने गांजलेले, श्रमांनी पिचलेले, दु:खाने थिजलेले असावे लागते!
मग आपल्याच अश्रुंच्या पाणवठ्यावर तहानेची भीक मागता येते
आता कुठल्या कळशीत तुझे जग भरशील?
वरच्या की खालच्या?
आधी मस्तक शोध कळशी उचलणारे!

रोजीनिशी

किती लिहीतो?
किती लिहीले?
धरून ठेवू पाहिले अक्षरांच्या दोरखंडांनी
वळ उठले आयुष्यभर... ओळीओळींचे!
सकाळ होताच भविष्य किलकिलते उघड्या दिवसाच्या डॊळय़ातून
बाकी रोजीनिशी लिहिण्यासाठी कोणी श्वास घेत नाही!

जहर

तू तडफडते,
मी फडफडतो,
तू गडगडते,
मी धडधडतो
हृदय आणि आभाळ एकाच वेळी अनुभवतो आपण
एक बरसण्यापूर्वी भरून येते...सूचना देते
एक लखखते...झरून जाते...क्षणात थांबते
आपण सांभाळायची दोघांची लहर
पीत रहायचे जहर!

आयुष्य

वेदनेचा द्रोण अस्थिर बुडाचा
तरिही आयुष्य पीत रहायचे त्यातून
फरक एवढाच
द्रोण कलंडला तर फेकून देता येतो,
नवा तरी मिळतो...
आयुष्य वाढता येत नाही पळी-पळीने!

संभ्रम

पूर्ण चंद्रावर नाही बांधता येत छ्प्पर...
चवथीपर्यंत थांब!
चंद्रकोरीलाच अडकवू आयुष्याचे झुंबर
प्रत्येक लोलकातून फिरत राह्तील रंगीबेरंगी अनुभव
आणि
जगाला संभ्रमात टाकणे अधिक सोपे होईल!

बाळं गुणी झोपलियेत

बाळं गुणी झोपलियेत
त्यांना भीती नाही अंधाराची, बुवाची वा स्वप्नांची!
त्यांना आधार माझ्या थोपटण्याचा
आणि
विश्वास माझ्या तळहातावरच आहे त्यांच्या भवितव्याची शाल ह्याचा
बाळं अशीच झोपू दे विश्वाच्या अंतापर्यंत
जगही रांगू लागेल जगण्याच्या लयीत!