फेकुनी द्या

फेकुनी द्या लेखण्यांना मुक्त व्हा हो
मोकळे आभाळवारे मस्त प्या हो

अक्षरांची जोखडे तोडुनी टाका
आणि हुंकारात ओले गीत गा हो

दांभिकांची कोरडी जाळा समिक्षा
ह्या दुतोंडी वास्तवाचे अस्त व्हा हो

कागदी अश्रू किती बांधाल दारी
कोवळा कालीजगाभा फक्त घ्या हो

कावळ्यांचे कोष ज्यांच्या भोवताली
त्या खुळ्यांना माणसांचे रक्त द्या हो

आज सोडा भाषणे मिंधेपणाची
त्या स्वयंभू भास्काराचे भक्त व्हा हो

(आभाळाचा अनुस्वार)

सम्भवा

पत्नी गबाळी गबाळी
कुंकू भाबडे सांभाळी
भार्या फितुर आतुर
भारी भाषण चतुर
जाया नातीगोती धुते
सासराचे ओढी जाते
बाईल हो जहांबाज
तिचा हटवादी साज
एक अशी अवदसा
खुंटीला ग टांगे वसा
महिलांचा लोंढा मोठा
अन्यायाला मारी सोटा
स्त्रीचा जन्म करूणाई
सोसण्य़ाचे गाणे गाई
विधवेच्या भाळावर
मेल्या मढ्याची मोहर
जशी होत जाते नारी
तिचा शब्द होतो भारी
तिचे नांव ना एकटे
नाते सदैव चिकटे
झाली दुर्गा भवानी ही
शौर्य जन्मभर राही
आणि कुमारिकांसाठी
उंबर्‍याची आडकाठी
किती भांडली तंडली
जग कांडपी कांडली
पुन्हा धून्सून उभी
नवी नववधू सभी
फक्त होते जवा आई
जग मूल मूल होई
रोज जन्म घेते नवा
युगायुगांची सम्भवा

(सम्भवा)

बिंधास राज्य माझे...

बिंधास राज्य माझे तेथून बोलतो मी
सूर्यास्त मंत्र ओठी आकाश तोलतो मी

प्राचीस पाखरांना घरटे बहाल करतो
ओठास पाकळीच्या हळूवर खोलतो मी

या ओंजळीत भरूनी विस्तीर्ण सागराला
बोटामधे नद्यांना घेऊन चालतो मी

निर्भीड गच्च काळा अंधार पांघरोनी
वारा शरीर होता वेळूत डोलतो मी

आयुष्य हे महाग कोणी हिशोब घ्यावा
रस्तेहि माणसांचे शिस्तीत कोलतो मी

(पालव)