१.
लोकप्रियतेच्या शेपट्या लावून
भुभु:कार करणार्‍या कवड्यांच्या वराती
दारासमोरून जाताना
सारे शहर उत्सवाच्या दंगलीत उधाणत रहाते
शब्दांचा आतिषबाजीत अवघा लौकीक
उजळून निघताना मी एकाकी होत जातो
एकटा एकटा दूर आभाळाखाली
सताड...नग्न...उभा रहातो
माझे हात चांदण्यांचे...आणि
खांद्यावर निळा पक्षी थोपटणारा!
२.
आमच्या बापजाद्यांनी गायलेल्या
तुमच्या क्रांतीगीतांनी त्यांच्या निधड्या छातीवर
पदवी कोरली
आणि त्यांची विद्यापीठे झाली
कुलगुरूंच्या नेमणुकीशिवाय
कुलपतींच्या आदेशाविना
आज... मी प्रवेशद्वारावर उभा
माझ्या हातात पदव्यांच्या छापखान्यातून
बाहेर पडलेला एक कोरा कागद
आणि निधडी छाती? .... हो
डोनेशनच्या दम्याने पोखरून निघालेली
आणि ओठांवर क्रांतीगीत
बेकारीच्या भवितव्याचे
मला त्या विद्यापीठात प्रवेश हवाय
३.
मध्यरात्री तुळशीवृंदावनापाशी
आभाळमातीचे संदर्भ त्पासून पहाताना
पणतीवर कुठलीतरी फुंकर घातली
आणि पदरात काळोख फेकून
संस्कृतिचे विश्वस्त चालते झाले
तेव्हा तुम्ही... (शांतपणे)
कोलंबसाचे वादळ समुद्रात उगाळून
क्षितीजावर उष:काल लिहीला...
४.
पृथ्वीच्या हट्टासाठी प्रेम्गीत गावे
तर माणसे बेघर होतात
बासरीच्या सप्तकातून कृष्णाला मोकळा करून
कुब्जेला बहाल करावा
तर वस्त्यांना आगी लावल्या जातात
मोर्चा घेरावाचा गदारोळात
मी बावरून उभा
कुठलाच प्रदेश माझा नाही
कोणतीच भाषा माझी नाही
तुम्ही समिधा दिली खरी
पण यज्ञ कुठे करू?
मला बोट धरून माणसांची वस्ती दाखवाल?
५.
संज्ञेच्या सामर्थ्यावर शब्द जगतो
पण माणसांचा मागमूसही नसलेल्या
अरण्यात झाडांना पाणी कोण घालतो?
आणि फुलेही कोण खुडतो?
मला तो शब्दांचा किरण द्या
जो अभेद्य खडक फोडून
पाताळातल्या शेषाचे वीष नष्ट करेल
आणि आभाळाची अदृश्य पोकळी छेदून
नक्षत्रे ओंजळ भरून माणसांना वाटून देइल
तुमच्या अथांग डोळ्यात आकाशगंगा
गहिवरतांना मला दिसलीय...
(आभाळाचा अनुस्वार)
No comments:
Post a Comment