ओळ

तुझ्या ओळींवरून घसरताना काना भिंती उभारतात

वेलांटी छप्पर धरते, मात्रेमधून प्रकाशझोत झिरपतो

उकाराची उभार छाती रूकाराने झाकून स्तनाग्रांच्या अनुस्वाराने अर्थगर्भीत

ओळीच्या घरावर विसर्गाचे तोरण विरामचिन्हांची फुले अंगणभर

तुझ्या ओळीवर पसरताना अक्षराअक्षरात अडकतो श्वास

घट्ट मिठीत गुदमरून आवेगाने फडफडत रहावे सर्वांगाने तसा

विस्तारते आशयाचे अवगुंठन प्रदीर्घ चुंबनाच्या विलंबीत लयीत

तुझ्या ओळीत विसरताना स्व:तालाच शोधतो, थांबतो पूर्णविरामापाशी

मागे वळून पहातो गालाचे वाळवंट होताना

ओठांची पखाल घट्ट पकडून

पानोन पान करतो प्रवास न थकता

तुझ्या ओळीत सरताना विरघळतो पूड होऊन, उगाळत रहातो देह

कातडीची सहाण तुझ्या हातांच्या खोडाने घासताना गंध फुटेपर्यंत

उधळातो गच्च भीजगंध अक्षरांना फुटलेला

ओळ सरली तरी पसरत गेलेलो दोघं मैलोन मैल

दिवसेंदिवस... ’कवितोकविती’...

(कविता रती दिवाळी २०१२)