गोड हिवाळा पिणारे तुमचे चार शब्द
आज माझ्या ओंजळीत आहेत
आणि बोटांच्या फटीतून झिरपणारा आशय
मी तुमच्या स्वाधीन करीत आहे
मर्ढेकर,
आताशा उंदीर पिपात मरत नाहीत
ते फ्लॅटच्या बिळांमधून आत्मदहन करतात
परंपरा आणि नवतेचा सांगड घालतात
’सह नौ टरक्तु’ चा उदघोष करणारी मुंगी
स्वत:च्या वारूळात बसून समग्र क्रांतीवर
चार शब्द बोलतो... तेव्हा...
लोकलच्या वेळापत्रकाने गुदमरून गेलेला फलाटदादा
विडीचे दोन झुरके घेतो
आणि सौंदर्यमीमांसा धूर सोडतो
तेव्हा अवघी मराठी समीक्षा घुसमटून जाते...
मर्ढेकर,
आता एवढेच करा
कवितेच्या ओळीला ह्यांच्यापासून मुक्त करा
आणि तुमचे स्मारक होण्यापूर्वीच
गणपत वाण्याला सांगून
ह्यंचा हिशेब चुकता करा
पण जरा जपून...
कारण नवकवितेच्या काळजी वाहणारे चार सर्कारी कवी
तुमचा पुतळा उभारण्याच्या विचारत आहेत,
आणि त्याच त्याच पुतळ्यावर बसून कंटाळलेले कावळे
आणि पुतळ्यांना हर घालण्यासाठी हात शिवशिवत असलेले
मंत्री
नवकवितेच्या स्मारकाचा आस्वाद घेण्यासाठी उत्सुक आहेत
म्हणून म्हणतो.... मर्ढेकर....
आमचे बोट धरून पौर्णिमेच्य डोहात आम्हाला घेऊन चला
कितीतरी दिवसात आम्हीही चांदण्यात न्हालोच नाहीत...
मर्ढेकर...
हेही चांगलेच झाले
तुमच्या नावाचे कुंकू आमच्या कपाळाले लागले
कारण तुकारमानंतर तुम्ही
आणि तुमच्यानंतर आम्हीच.... म्हणनारे इथे येऊन गेले
..... चार दिवस राहून गेले.....
आज त्यांचाच वस्तीतून जाताना
आम्ही कुंकू मिरवीत जाऊ
मर्ढेकर,
तुमच्यासोबत कवितेचा नवा चंद्र पाहू....
(आभाळाचा अनुस्वार)
No comments:
Post a Comment