अभंग

होतात? होऊ दे
कवितांच्या ओळी
           कानांच्या पाळी
तापणार

जातात? जाऊ दे
शब्दही गळून
           थोडेसे जळून
पहावे ना!

येतात? येऊ दे
काळजांचे ठोके
           तेवढेच जागे
स्पर्शसुख

(निरूपण)

पातेलं

पातेलं घासून घे तुझं
खरवडून घे घासणीने
काथ्या वीटेचे तुकडे वापर
खसखसून घास
झालीस लख्ख चकचकीत
आतबाहेर?

आता अधाण ठेव तुझ्या चुलीवर
आच लागू दे पुरेशी
इतके उन्हाळे देहात पाळले ना मग आता
उकळी फुटू दे ना उन्हाला
लोक म्हणतील
हे पातेलं किती छान! गरम लौकर होतं
पटकन शिजतो पदार्थ त्यात
कितीएही कोचे पारा
पुन्हा ठाकून ठोकून वापरायला तयार
काळं प्डलं तरी सोलटून घ्यायला तयार
वापरून घ्या ह्या जन्मी
वापरत रहा जन्मोजन्मी...


(सम्भवा)

संदर्भ

तो म्हणाला
समजून घ्यायला हवा स्पर्श करण्यापूर्वी
ती चाळत राहिली शरीराचे पुस्तक रात्रभर
वाटले सापडेल, समजेल करता करता
पेंगुळली दचकून उत्तर सापडल्याच्या आनंदात उठली
पुस्तकात त्याचीच खूण
संदर्भ म्हणून

(सम्भवा)

फेकुनी द्या

फेकुनी द्या लेखण्यांना मुक्त व्हा हो
मोकळे आभाळवारे मस्त प्या हो

अक्षरांची जोखडे तोडुनी टाका
आणि हुंकारात ओले गीत गा हो

दांभिकांची कोरडी जाळा समिक्षा
ह्या दुतोंडी वास्तवाचे अस्त व्हा हो

कागदी अश्रू किती बांधाल दारी
कोवळा कालीजगाभा फक्त घ्या हो

कावळ्यांचे कोष ज्यांच्या भोवताली
त्या खुळ्यांना माणसांचे रक्त द्या हो

आज सोडा भाषणे मिंधेपणाची
त्या स्वयंभू भास्काराचे भक्त व्हा हो

(आभाळाचा अनुस्वार)

सम्भवा

पत्नी गबाळी गबाळी
कुंकू भाबडे सांभाळी
भार्या फितुर आतुर
भारी भाषण चतुर
जाया नातीगोती धुते
सासराचे ओढी जाते
बाईल हो जहांबाज
तिचा हटवादी साज
एक अशी अवदसा
खुंटीला ग टांगे वसा
महिलांचा लोंढा मोठा
अन्यायाला मारी सोटा
स्त्रीचा जन्म करूणाई
सोसण्य़ाचे गाणे गाई
विधवेच्या भाळावर
मेल्या मढ्याची मोहर
जशी होत जाते नारी
तिचा शब्द होतो भारी
तिचे नांव ना एकटे
नाते सदैव चिकटे
झाली दुर्गा भवानी ही
शौर्य जन्मभर राही
आणि कुमारिकांसाठी
उंबर्‍याची आडकाठी
किती भांडली तंडली
जग कांडपी कांडली
पुन्हा धून्सून उभी
नवी नववधू सभी
फक्त होते जवा आई
जग मूल मूल होई
रोज जन्म घेते नवा
युगायुगांची सम्भवा

(सम्भवा)

बिंधास राज्य माझे...

बिंधास राज्य माझे तेथून बोलतो मी
सूर्यास्त मंत्र ओठी आकाश तोलतो मी

प्राचीस पाखरांना घरटे बहाल करतो
ओठास पाकळीच्या हळूवर खोलतो मी

या ओंजळीत भरूनी विस्तीर्ण सागराला
बोटामधे नद्यांना घेऊन चालतो मी

निर्भीड गच्च काळा अंधार पांघरोनी
वारा शरीर होता वेळूत डोलतो मी

आयुष्य हे महाग कोणी हिशोब घ्यावा
रस्तेहि माणसांचे शिस्तीत कोलतो मी

(पालव)

हात

आदर हवा - आजोबा गरजला,
समज हवी - बाप वसकला,
पोरगा - फिदीफिदी हसला...

मी खणला पाया - आजोबा पुट्पुटला,
भिंती कुणी बांधल्या - बाप फुरफुरला,
छ्प्पर माझ्या हातात - पोरगं पुटपुटलं...

तिने एक कौल काढले सूर्याला आत घेतले,
तिने पोतेर्‍याने भिंतीला न्हाऊ माखू केले,
काजळ तीट लावून घर विंचरून घेतले,
तिने जमिनीखाली एक दिवा ठेवला
सर्वांचा काळोख पोटात भरला
नव्या जन्मावर उजेडाचा हात धरला