कोकण मराठी साहित्य परिषद यांचा ’कविता राजधानी’ पुरस्कार २०१५

मी एक झाड रानचाफ्याचे

मी एक झाड रानचाफ्याचे
लालसर झाडावर पांढर्‍या पाकळ्यांचे
आणि एक सरळसोट सोललेला देह जखमांनी!

तू जगाला सांग कहाणी
पानांनवाचुन फुलच फुलं आलेल्या सुकलेल्या झाडाची
कुणी विचारलाच प्रश्न तर सांग
ते झाड अत्याचाराने ओरबाडलेल्या एका स्त्रीने
तिच्या नकोश्या नवर्‍यासाठी लावले आहे!

एकच क्षण

अनंतकाळची माता माथ्यावर ठोकून
माझा क्षण तू अलगद उचलला
सोयीने पत्नी म्हणून खुराड्यात दडपला
आता मातेच्या मंदिरात नैवेद्य दुरुन पहा
आरतीचे चटके सहन करताना
आणि
आजन्म पत्नीचा कारावास भोगत असताना
मी जपून ठेवलाय प्रेयसी असल्याचा एकच क्षण अनंतकाळ!

तू चिता होशील?

माझ्या अखंड मायेच्या स्त्रावाने मी सांभाळते, जोजवते
पुरुष नावाच्या अमर्याद अस्तित्वाला
आणि तू म्हणतोस
मी संपलोय, थांबलोय तुझ्यापाशी!
तू कधीच ओलांडले आहेस मर्यादा नावाचे प्रवेशद्वार
तुला गुन्हा ठोकायचा आहे माझ्या कपाळावर
लक्षात ठेव मी भांगात कुंकू भरले नाही तुझ्यासाठी
मळवट भरलाय सती जाण्यासाठी
तू चिता होशील?

फरफट

क्षणात किती विसंगत होत जातो आपण
प्रारब्धाच्या गोष्टी भविष्याला बांधतो
आणि स्वप्नांना भुतकाळाशी सांधतो
आणि पुन्हा जगाला विचारीत राह्तो
’माझी फरफट कोणी केली?’

रंग

भाग्य असते काळे कुळकुळीत की पांढरेशुभ्र?
आपणच रंग दिले नशिबाला
आणि कण्हत राहिलो श्वासातुन
पण मला कळते
माझ्या लेखणीतुन उगवतो ना शुभ्र काळोख
आणि काळा तुकतुकीत उजेड!

कळशी

एका जगावर दुसरे जग ठेवता येत नाही
कळशीवर कळशी ठेवावी तशी!
त्यासाठी कळशीखालचे मस्तक
दारिद्र्याने गांजलेले, श्रमांनी पिचलेले, दु:खाने थिजलेले असावे लागते!
मग आपल्याच अश्रुंच्या पाणवठ्यावर तहानेची भीक मागता येते
आता कुठल्या कळशीत तुझे जग भरशील?
वरच्या की खालच्या?
आधी मस्तक शोध कळशी उचलणारे!