जहर

तू तडफडते,
मी फडफडतो,
तू गडगडते,
मी धडधडतो
हृदय आणि आभाळ एकाच वेळी अनुभवतो आपण
एक बरसण्यापूर्वी भरून येते...सूचना देते
एक लखखते...झरून जाते...क्षणात थांबते
आपण सांभाळायची दोघांची लहर
पीत रहायचे जहर!

आयुष्य

वेदनेचा द्रोण अस्थिर बुडाचा
तरिही आयुष्य पीत रहायचे त्यातून
फरक एवढाच
द्रोण कलंडला तर फेकून देता येतो,
नवा तरी मिळतो...
आयुष्य वाढता येत नाही पळी-पळीने!

संभ्रम

पूर्ण चंद्रावर नाही बांधता येत छ्प्पर...
चवथीपर्यंत थांब!
चंद्रकोरीलाच अडकवू आयुष्याचे झुंबर
प्रत्येक लोलकातून फिरत राह्तील रंगीबेरंगी अनुभव
आणि
जगाला संभ्रमात टाकणे अधिक सोपे होईल!

बाळं गुणी झोपलियेत

बाळं गुणी झोपलियेत
त्यांना भीती नाही अंधाराची, बुवाची वा स्वप्नांची!
त्यांना आधार माझ्या थोपटण्याचा
आणि
विश्वास माझ्या तळहातावरच आहे त्यांच्या भवितव्याची शाल ह्याचा
बाळं अशीच झोपू दे विश्वाच्या अंतापर्यंत
जगही रांगू लागेल जगण्याच्या लयीत!

कवितेचे दिसणे

कवितेचे दिसणे म्हणजे आपण नसणे
गर्भात उमलते मूल मनाशी हसणे
पान्हावुन येते कूस जगन्मातेची
रे कविता म्हणजे कुशीत जाऊन बसणे

ही कविता करते अशी जिवची लाही
कुरतडतो कागद लिहितो काहीबाही
जलधारांमध्ये सचैल भिजता भिजता
का वणवा आतला अजून पेटत राही

कवितेचा होतो जाळ पेटते पाणी
ही कविता होते थंड गोठती गाणी
कवितेचा जेव्हा ओठ जरा थरथरतो
ओळींवर हिरव्या बागडते फुलराणी

कवितेचा होतो स्पर्श लहरते काया
एकटेपणा लागतो असा बोलाया
रे फिरतो वणवण होत जगाशी परके
उबदार असे शब्दांची सोबत माया

काळीज कसे कवितेचे ओले असते
कोरडी कातडी बघून केव्हा रुसते
एकांतसमुद्री बुडते ज्याची भाषा
स्वप्नात तयाशी कविता बोलत बसते

(आभाळाचा अनुस्वार)

वाट

तू ही अक्षरे गोळा करून
काय करतो आहेस ह्या नि:शब्द अरण्यात?

इथे शब्द पेरीत नाहीत त्यांचा श्वास मातीत
देठावर आशयाचे फूल मौनमुग्ध
आणि फुलात सुगंधाच्या गुदमरलेल्या हाका...

झाडाला असतील उकार वेलांट्यांसारख्या
फांद्या, अक्षरांना हुंदडण्यासाठी

पण गदागदा हलवले झाड
तरी सडा तर पडणार नाहीच
पन सळसळीचा हुंकारही
पानातून येणार नाही...

तू हा पाचोळा घेऊन
कुणाची वाट पाहतो आहेस?
ठिणगीची?....

(आभाळाचा अनुस्वार)
　

रुबाई...

१) हे रोज झगडणे ध्येयासाठी कशाला
काबाडकष्ट अन दगदग हवी कशाला
हे बरे, आहे त्या स्थितीत मस्त रहाणे
अन शांत निजावे घेऊन दैव उशाला

२) आम्ही युगायुगांचे नशाबाज शब्दांचे
ते ढोसुन ढोसुन अट्ट्ल बनलो नाचे
ही पुचाट व्यसने तुम्हास हो लखलाभ
दररोज पितो रे अर्क चंद्रसूर्याचे

३) ह्या रस्त्यावरती मुडदे रोज पहातो
डोळ्यावर पट्टी बांधून चालत र्‍हातो
भोसकले कोणी गळा दाबला तर मी
राष्ट्रगीत तेव्हा उच्च रवाने गातो

(मी मृगजळ पेरीत)